Niegdyś, pokrycia dachowe wykonywane z papy stanowiły powszechną metodę zabezpieczania dachu przed przeciekaniem. Starodawna papa nie posiadała jednak tak dobrych właściwości jak nowoczesne pokrycia, a ich technologia stała dalece w tyle w porównaniu np. ze współczesnym papami termozgrzewalnymi. Pokrycia wykonane ze starodawnej papy wpływają na fakt, że potrzebna jest regularna konserwacja dachu, która będzie przeciwdziałać niskiej wytrzymałości pokryć.
Kiedy powinno się konserwować papę dawnego typu?
Konserwacja i naprawa dachu z papy, którego struktura została wykończona papą dawnego typu, musi być przeprowadzana regularnie w odstępie od dwóch, do maksymalnie trzech lat w przypadku pierwszego zabiegu. Generuje to koszty dla właściciela, natomiast zaniechanie inwestycji może doprowadzić do jeszcze większych szkód i powiększenia finalnych kosztów naprawy dachu z papy.
Kolejne prace konserwacyjno-naprawcze należy wykonywać co najmniej raz na pięć lat. Taki okres eksploatacji pokrycia przyczynia się bowiem do niszczenia warstwy ochronnej papy, co stwarza konieczność jej poprawy.
Nowoczesne pokrycia z papy, cechuje wysoka jakość oraz wieloletnia wytrzymałość. W przeciwieństwie do produktów bazujących na starych technologiach, pokrycia z nowoczesnej papy mogą nie tracić swoich parametrów nawet po okresie trzydziestu lat.
Warto jednak sprawdzać stan pokrycia, bo, o ile parametry ochronne nie ulegają zmianom, to każda papa może ulegać uszkodzeniom mechanicznym.
Jak przebiega konserwacja dachu z papy na ciepło
Konserwacja i renowacja dachu z papy to proces, którego zadaniem jest przywrócenie parametrów izolacyjnych warstwie pokrycia. Chodzi o to, by dach nie przeciekał, a papa dobrze izolowała także przedostawanie się wilgoci.
Konserwacja to nic innego jak powlekanie powłoki papy odpowiednimi preparatami i środekami, które przywrócą jej ochronne możliwości. Są to przede wszystkim płynne masy bitumiczne, które cechuje niezwykle plastyczny charakter. Nakłada się przy pomocy specjalnego kleju, który określa się mianem lepiku, który nanosi się przy użyciu wysokich temperatur.
Teraz już wiesz, jak przebiega remont dachu z papy na ciepło.
Konserwacja dachu na zimno
Istnieje także możliwość układania dodatkowej warstwy bitumicznej na zimno, bez wykorzystywania wysokich temperatur.
Wśród takich technik należy wymienić dwie metody.
Pierwszą określa się jako rozpuszczalnikową, drugą bezrozpuszczalnikową.
Pierwszy rodzaj preparatów i środków konserwacji dachu pokrytego papą składa się z substancji asfaltowych, które zostały wzbogacone o syntetyczne składniki i potraktowane rozpuszczalnikami organicznymi. Środki to se łatwopalne, co może zaniżać bezpieczeństwo obiektu.
Techniki bezrozpuszczalnikowe wykorzystują preparaty stanowiące mieszankę masy asfaltowej z wodą lub substancjami gumowymi, których nie traktuje się rozpuszczalnikiem. Ich wartość bezpieczeństwa jest o wiele wyższa, ze względu na brak łatwopalnych substancji w składzie. Posiadają one jednak pewne ograniczenia przy nakładaniu. Choć ich zastosowanie jest łatwe, to nie wolno przeprowadzać prac konserwacyjnych podczas niskich temperatur. Chodzi o zawartość wody w składzie.
Dodatkowo, po nałożeniu preparatów konserwujących, bez względu na fakt czy są to substancje rozpuszczalnikowe czy też nie, na koniec pracy należy ułożyć na powłoce tzw. posypkę mineralną. Zabezpiecza ona pokrycie dachowe przed szkodliwymi działaniami czynników atmosferycznych, a także zwiększa jej mechaniczną wytrzymałość.
Podsumowanie
Regularne prace konserwacyjne i naprawcze przeprowadzane na pokryciach z dawnego typu papy, są w stanie zapewnić im wieloletnią funkcjonalność i przedłużyć żywotność. Należy jednak pamiętać, że wszystkie pokrycia narażone są na uszkodzenia związane z działaniem mrozu, słońca, deszczu czy też wiatru. Warto kontrolować stan techniczny pokrycia. Może bowiem zdarzyć się tak, że drobna naprawa nie wystarczy, a dach będzie wymagał gruntownego remontu.